تاریخچه آکوستیک (2)
تاریخچه آکوستیک
کلیسای سنت مارک — ونیز
آوازهای گریگوری در دوره ی رومانس به صورت تواشیح مسیحی و عبادات درآمد.
« اورگانیوم » یکی از این سرودهاست که از سرودهای اولیه ی گریگوی به وجود آمده است.
دراین سرود، دو تنور خوان با یک گام فاصله ، همزمان سرود را می خوانند .در دوره ی قرون وسطی ، همخوانی و آواز و به تبع آن آکوستیک معماری پیشرفت قابل توجهی نداشت .
تاریخچه آکوستیک
بخش چهارم : دوره گوتیک ( سال های ۱۱۰۰ تا ۱۴۰۰ میلادی )
تاریخچه آکوستیک
در این دوره انقلابی در معماری به وجود آمد و این انقلاب ها از طراحی جدید کلیساها آغاز شد.
جنگ های صلیبی موجب شد تا علاوه بر احساس نیاز مسیحیان به باشکوه جلوه دادن سرزمین های خویش، از شهرها و ساختمان ها بر علیه هجوم اعراب و مسلمانان محافظت کنند.
این انقلاب از شمال فرانسه شروع شد و سپس تمامی اروپا را دربر گرفت. به این کلیسا های جدید که محل عبادت تعداد زیادی از مردم بود، کلیسا های جامع می گفتند.
اولین کلیسای جامع، جایی نزدیک پاریس با نام کلیسای سنت دنیس ساخته شد.
تاریخچه آکوستیک
معمار این کلیسا ابوت شوگر است که در الیگارشی مخوف آن زمان، بخت این را یافت تا از میان مردم معمولی به تحصیلات عالیه بپردازد.
سقف کلیسای سنت دنیس ۳۰ متر از زمین فاصله دارد.
پنجره های مرتفع و بزرگ آن به همراه ردیف ستون های جانبی باعث نورگیری کلیسا می شود. علاوه بر آن، لوستوهای شمعی که در آن کار گذاشته شده است به کلیسا حالتی روحانی می بخشد.
کلیسای جامع سنت دنیس–پاریس
در دوره ی گوتیک، سرود های مذهبی با این استدلال که این سرودها آوازهای فرشتگانند، پیشرفت کردند.
از این رو، سرود خوانی به صورت سنت هر روزه ی مردم درآمد.
در نیمه ی دوم قرن دوازدهم، همخوانی در نوتردام آموزش داده می شد و پیشگام این کار، صومعه ی سنت مارشال بود. بخش هایی به اورگانیوم نیز افزوده شد.
این قطعه ها با توجه به طنین زیاد کلیسا های جامعه ساخته شده بودند.
همچنین یک تغییرات آرام در سرودها به سمت بالا رفتن صدا به وجود آمد. این بالا رفتن ها باعث شد تا در قرون چهارده و پانزده، گرایش به همخوانی نیز بیشتر گردد و با گسترش همخوانی، برخی از نت ها تغییر نمود.
تاریخچه آکوستیک
علاوه بر تاثیر کلیسا و سرودهای مذهبی بر موسیقی، کولی های بی دین پرووینس، خنیاگران شمال فرانسه و جنوب انگلستان، قصه گوهای بومی و آوازه خوان های آلمان نیز سهم بزرگی در پیشرفت موسیقی داشته اند.
بخش پنجم : دوره رنسانس ( سال های ۱۴۰۰ تا ۱۶۰۰ میلادی )
دوره ی رنسانس، دوره ی شکوفایی همه چیز – از جمله هنر- بود. این دوره، از شمال ایتالیا آغاز گردید
و سپس تمامی اروپا را در بر گرفت. پیشرفت موسیقی در این دوره چشمگیر بود و هزاران قطعه ساخته و نواخته شد. گرچه، موسیقی مذهبی متوقف ماند. البته در اوایل این دوره، معماری کلیسا همچنان رونق داشت.
کلیسای جامع سنت پیتر که مهمترین بنای آن دوران است در سال ۱۵۰۸ پایه ریزی شد و تعدادی از معماران برجسته ی آن روزگار مانند میکلانژ، برنپنی، رافائل و دیگران بر روی آن کار کردند.
از میان اینها، برنینی متعلق به دوران باروک بوده که تخت کلیسای سنت پیتر را طراحی نموده است.
ساخت تئاتر نیز اوایل رنسانس در ایتالیا آغاز گردید.
یعنی تقریباً در همان سرزمینی که هزار سال پیش از آن، رمی ها سالن های تئاتر می ساختند.
در سال ۱۵۸۰ آکادمی المپیک ، پالادیا ( ۱۵۸۰ – ۱۵۱۸ ) را مامور کرد تا اولین ساختمان تئاانر را بعد از odeon های رمی بسازد .
نشیمن این سالن، که Teatro Olimpico نام دارد ،
به شکل نیم بیضی است و صحنه آن برگرفته از الگوهای رم باستان می باشد. صندلی ها ردیف ستون هایی با سر ستون های مجسمه قرار دارند. صحنه این سالن ، شیب دار است
و این به دلیل کشف تازه ی هنر پرسپکتیو در آن دوران می باشد. اصطلاحات « پایین صحنه » و « بالای صحنه » بازمانده ی سالن های آن دوران است.
Teatro Olimpico — Vicenza
بخش ششم : دوره باروک ( سال های ۱۶۰۰ تا ۱۷۵۰ میلادی )
در نیمه ی اول قرن هفدهم میلادی، اروپا درگیر جنگی هراس آمیر و گیج کننده در مرکز خویش بود.
جنگی سی ساله که در طی آن جنگ،اتحادهای سیاسی و مذهبی پیشین فروریخت، فرانسه به استعمارگر اروپا تبدیل شد و بخش هایی از آلمان را به تصرف در آورد.
در این دوران، ایتالیا مرکز هنر اروپا شناخته می شد چرا که تا حدودی از تاخت و تازها و جنگ های مرکز اروپا دور بود.
در شمال اروپا، سبکی پدید آمد که به آن barocco که به معنی « صدف یا مروارید کج و معوج » است می گفتند.
این سبک حاصل مدارس فلورنس و آهنگ سازانی بود که به آنها Camerata می گفتند.
این گروه ، تکخوانی با یک ساز را جایگزین سبک همخوانی کلیسایی رنسانس نمودند این نوع موسیقی،سکولار و عاشقانه بود و به آهنگساز آزادی بیشتری می داد.
هم موسیقی و هم معماری در دوره ی باروک به سمت تزئینات بیشتر رفتند.
آهنگسازان فرم های جدید استفاده از سازها و گام ها را ابداع کردند و سبک هایی مانند اپرا به وجود آمد.
پیشرفت موسیقی در این دوره مرهون معماری نیز بود و نقشی که سالن ها بر صدا داشتند جهت پیشرفت موسیقی را مشخص می کرد.
به عنوان مثال:
برای کلیسای سنت مارکی چند گنبد ساخته شد که این امر باعث طنین زیبای صدا و همچنین ایجاد چند فضای مجزا درون سالن برای اجرای چند ساز به صورت مجزا می شد. گابریلی که به مدت بیست و هفت سال معمار این کلیسا بود این اثر را با آزمون و خطا به دست آورد و در معماری بنا اعمال کرد.
در سال ۱۸۹۷ نخستین سالن اپرای – یا اصطلاحا اپرا هاوس- جهان در ونیز با نام سنت جووانی پائولو ساخته شد.
نشیمن این سالن، u شکل بود که از سالن تئاتر Farnese الهام گرفته است.
علاوه بر آن، در میان هر ردیف، چار چوپ هایی نیز تعبیه شده است.
بعدها شکل نشمین از u به صورت نیم بیضی درآمد. ارکستر که در ابتدا عقب صحنه و سپس در دوره هایی روی بالکن های کناری می ایستاد بالاخره در پایین صحنه جای گرفت.
صحنه نیز وسیع تر شد و آن را به صورت متحرک درآوردند.
این سالن را می توان نمونه ی ایتالیایی اپرا هاوس در دوره ی باروک نامید
که در دویست سال بعدی در تمامی اروپا از سبک معماری آن تقلید شد.
نقشه ی اپراهاوس سنت جییوانی پائولو–ایتالیا
تاریخچه آکوستیک
این سالن در سال ۱۷۰۰ به دلایل اقتصادی برای همیشه بسته شد
در آن سال ها می توان ایتالیا را مرکز اپرای جهان نامید.
تا پایان قرن هفدهم، فقط در ونیز ۳۸۸ سالن اپرا بنا شد.
در واقع اپرا بزرگترین گردهمایی مردمان آن روزگار ایتالیا بود. مردم عادی با دادن ۵۰۰ تومان – به پول آن روز ما – می توانستند بر روی زمین و در ورودی سالن بنشینند و اپرا را تماشا کنند؟ که البته طبق معمول صندلی ها توسط روسا و مدیران اشغال شده بود!
شلوغی اپراها نویز زیادی ایجاد می کرد.
علاوه بر آن، با پیشرفت اپراها و استفاده از « جلوه های ویژه » در آن، وجود دستگاه های مکانیکی را در پشت صحنه ایجاب می کرد که آنها هم صدای زیادی داشتند. بهمین خاطر اولاً آهنگسازان یک موسیقی بدون کلام را در خلال اپرا اجرا می کردند تا نویز محو شود و ثانیاً از کسانی که حنجره ی قوی و توانایی ادای بسیار واضر کلمات را داشتند در اپرا استفاده می شد. این دو موضوع، هنوز هم در اپراها وجود دارد.
در قرن هفدهم، تجمل گرایی نیز اوج گرفت و به تبع آن تزئینات کلیساها و سالن ها بیش از پیش گردید.
استفاده از تزئینات و دکوراسیون های تجملاتی، نشانه ی دوره ی باروک است. در این دوره، موسیقی نیز جای خود را در کلیسا باز نمود. Oratorio فرم موسیقی کلیسایی آن زمان است که همان اپرا بود منتها بدون لباس نمایش و طراحی صحنه تئاتری. پاپ آن زمان ( اوربان هفتم ) نیز به اپرا علاقه داشت و به سفارش او سالن تئانر (قصر) باربنینی را – که توسط بار بنینی طراحی شده بود و گنجایش ۳۰۰۰ نفر را داشت – بنا نمود که با یک اپرای مذهبی در سال ۱۶۳۲ افتتاح شد.
تاریخچه آکوستیک
باربنینی پلازا — رم
دردوره ی باروک، موسیقی بی کلام به نوعی شکوفایی دست یافت و هم تراز با آواز گردید. این امر به دلیل ابداع سازهای خوش صدا و پیچیده و بالا رفتن کیفیت ساخت سازهای قدیمی بود.
هارپسیکورد و سازهای خانواده ی ویولن به صورت گروه اصلی همنوازی درآمد. عود – که یک ساز مردمی بود – نیز به ارکسترها اضافه شد.
همچنین شکل های اولیه ابوا ( که در آن زمان، « شام » نام داشت )، شیپور و طبل نیز وارد همنوازی بی کلام گردید. ویوالدی نابغه ی موسیقی دوران باروک است.
او ویولن را از پدرش – که ویولونیست کلیسای سنت مارکی بود- آموخت.
موسیقی پروتستان نیز ار موارد پر اهمیت دوره ی باروک است . باروک، دوره ی شکوفا و پر زرق و برقی است و توضیحات بیشتر در مورد این دوره ، مجال بیشتری می طلبد. فعلا از این دوره عبور می کنیم.
تاریخچه آکوستیک
با امید به اینکه این مقاله مورد توجه شما قرار گرفته باشد. آماده ارائه ی خدمات مطلوب به شما عزیزان هستیم.
صنایع چوب و فلز فرنشین
پاسخ دهید
میخواهید به بحث بپیوندید؟مشارکت رایگان.